Alisher Navoiy haqida sara sherlar to‘plami

Alisher Navoiy haqida sherlar to‘plami. XV asr jahon maʼnaviyatining buyuk siymosi Nizomiddin Mir Alisher Navoiy hijriy 844-yil ramazon oyining 17-kuni (milodiy 1441-yil 9-fevral)da Hirotda tugʻilgan. Hirot shahri XV asrning birinchi yarmida Sohibqiron Amir Temur asos solgan ulugʻ saltanatning ikkinchi poytaxti, Temurning kenja oʻgʻli Shohrux Mirzoning qoʻl ostidagi obod manzillardan biri edi.

Alisher navoiy

U havoga qorishdi — mutloq,
Va tuproqday singidi yerga.
Hayot otliq jonu jahoni,
Olam-olam ortildi she’rda.

Ruhi qanday pokiza — ma’sum,
Bahor kabi dilafgor, mayin.
O’z-o’zingdan poklanasan sen,
Uning uchun yig’lagan sayin.

Bilki,
Mazmun — ko’ngling to’lgan payt,
— Shuuringda jonlansa hayot.
Osmonda — ruh, Yerda — vujuding…
Havoda-chi… suzsa dil — bayot.

Alisher Navoiy ruboiylari to‘plami

Besh asrkim

Besh asrkim nazmiy saroyni,
Titratadi zanjirband bir sher.
Temur tig’i yetmagan joyni,
Qalam bilan oldi Alisher!
Dunyo bo’ldi, chamanim manim,
O’zbekiston – vatanim manim!

Navoiyning asarlaridan

Navoiyning asarlaridan,
Bo’y sochadi ilohiy, cho’ng gul.
Unga qo’ngan asalaridan,
Qanot tilab uchadi ko’ngil.

Unda qushlar odamlar kabi,
So’zlaydilar o’zni unutib,
Va qushlardek, odamlar labi,
Kuylay boshlar so’zni unutib.

Unda shohlar tarashlaydi tosh,
Tog’ni kesib o’tadi doston.
Tojdan chiqib, yuksalganda bosh,
O’pib qo’yar egilib osmon.

Unda falak o’z tasbehini,
Misra qilib o’giradi jim:
G’azaldagi xushbo’y behini,
Islab yashar Hadichabegim.

Unda Hirot doim qushuyqu,
Samarqandni izlaydi tushdan.
Vatan degan qadimiy qayg’u,
Kuylab turar ming yillik ishqdan.

Ashraqatni ko’rasan unda,
Ilohiy nur ochar ko’zingni:
Anglaysanki, dunyoi dunda,
Tanimabsan hali o’zingni.

Navoiy ozod qilgan qul

Men Navoiy ozod qilgan qul,
She’r o’sadi qutlug’ erkimdan.
Yuragimda yashaydi Bulbul,
Yuragimda Humo berkingan.

Jismim – gulxan, qalamim cho’g’dir,
O’zim – xato, so’zim – bexato.
Shoirlikda armonim yo’qdir:
Ashraqatga qildim iqtido.

So‘z mulkining sohibqironi

Garchi aqlim oldi ne-ne daholar,
Nazm davlatida sizdek sulton yo‘q.
Padari buzrukdek qilmish duolar,
Sizdek menga aziz bir mehribon yo‘q.

Yo‘qdir turk nazmida siz qadar daho,
«Xamsa»dan buyukroq asar hamon yo‘q.
Yo‘qdir «Xazoin ul-maoniy» – yakto!
Sizsiz Xuroson-u buyuk Turon yo‘q.

Ne baxt, mukarramsiz aziz olamga,
Sizsiz nozimlarga davr-u davron yo‘q.
Qilichlar qudratin bermish qalamga,
Sizsiz ona zamin, toza osmon yo‘q.

Yo‘qdir sizni aziz bilmagan yurtdosh,
Sizsiz ulusimga sharaf-u shon yo‘q.
Yo‘qdir falak uzra balqigan quyosh,
Sizsiz bizga hayot, yorug‘ jahon yo‘q.

Sizdek bunyod etib oliy qasrlar,
Hazrati Insondan, balki shodmon yo‘q.
Havas qilsa arzir ellar, nasllar,
Mashriqda bundayin dorulamon yo‘q.

Siz millat ramzisiz, millat faxrisiz,
Sizdek shamsul millat, zebi jahon yo‘q.
Siz bilan toabad baland qadrimiz,
Tangri nazar qilgan Sizdek komron yo‘q.

Sizga shahar qurdik Navoiy debon,
Bundan ziyod balki, zo‘r armug‘on yo‘q.
Zamon Farhodlari ayladi bo‘ston,
O‘zbekday me’mor-u qo‘li gul jon yo‘q.

Yo‘qdir sizdek hoqon bu jahon aro,
Nazmda zabardast bir qahramon yo‘q.
Yo‘qdir piri komil bir doston aro,
So‘z mulkida sizdek Sohibqiron yo‘q!

Shoirlar xiyobonida — Shavkat Rahmon

Har mahin laylida,
Jonlanar haykal,
Jon kirar Navoiy hazratlariga.
Tongacha dunyoni aylanib qaytar,
Bezib haykallarning hasratlaridan.

Ayniqsa,
Bahorni xo’b ko’rar hazrat,
Jannatday shaharning harir shablari,
Bulduruq shu’lalar yoshartgan ravza,
Ancha ravshan qilar nozik ta’blarin.

Istaklar,
Shabiston qavatlarida,
Ishqu noz mayidan bo’lganda luchchak,
Xo’bro’ylar zulumot valatlariga,
Bargak lablaridan berganda muchchi.

Hazrat dunyo kezar,
Ko’hsoru yovar,
Mazgildan o’tarkan bamisli sharpa,
Go’yoki tagida chaqmoq — takovar,
Bir kech Hirot jonib,
Bir kecha — Mashhad.

Doim tonglab qaytar,
Chiqar taxtga,
Tinglar haykallarning hasratlarini.
Yuragi ezilar bo’lgancha karaxt —
Oyog’i yo’q edi pastdagilarning…

Ammo osmon yiroq,
Zamin qattiq-da,
Tag’in andomiga qaytar tolg’inlik.
Tag’in xayol surar turgancha tikka,
Hazratni qiynaydi hamon yolg’izlik.

Alisher Navoiy g‘azallari to‘plami

Navoiy buyuk siymo

Jahonki muqaddas neni ko’ribdi,
Bariga onasan, ey qodir hayot.
Besh yuz yil naridan boqib turibdi,
Nurli bu yuzlarga nuroniy bir zot.

Shu buyuk o’g’lingni ardoqlab dildan,
Xalqim, ta’zim etsang arzigay tamom.
Uning nomi bilan birga bitilgan,
Dunyo daftarida o’zbek degan nom.

Boyqaro irg’ishlab istak otida,
Jahonga boqqanda misli bola sher,
Hirot darvozasin bir qanotida,
She’riy lashkarini tizgan Alisher.

Dunyoda biror nom qoldirmoq uchun,
Yurt buzish shart emas, degan gap-ku, rost.
Kimdir pesh qilganda nayzaning kuchin,
Alisher qalamni ko’rsatgan, xolos.

Tun bilan tong erur tashbehda udum,
Misoli zahru may, hajru shakar lab.
Kimnidir quyoshday eslasa mardum,
Kimnidir zulmatday yurarlar qarg’ab.

Nido tingla, bu kun, yurting tarafdan,
Ey, yiroq Hirotda maskan topgan er!
Ogoh bo’l, Alisher, sen ushbu gapdan:
Har ikki nabirang — biri Alisher.

Baytingga bir bora qovushgan har lab,
Takrorlab ketgusi mahshargacha to.
Qaratib turibsan bu yon, ne ajab,
Milliard martabali jahonni hatto.

Birovlar nazdida johil Osiyo,
Faqat zavol ko’rib, ko’rmagan kamol.
Muso iltijosi yetdi-yu go’yo,
Haq Tur tog’i uzra ko’rgazdi jamol.

Jahon mehrobida paydo Alisher…
Shodmon qasida ayt sen ham, ey quyosh!
Besh yuz yil, unga ham nima gap axir,
Mingga qadam qo’ydi yigirma besh yosh.

Alisher Navoiy — Xurshid Davron

Qo’lga qalam olgan olis kun,
She’r yozishni boshlagan ondan,
Qabringizga bosh egmoq uchun,
Borgim kelar O’zbekistondan.

Samarqanddan chiqsam men yo’lga,
Ko’kda quyosh hali qizarmay,
Suhbatimiz qizisin deya,
Olay bobom chordog’idan may.

Chiqsam shahar bag’ridan so’nggi,
Xazonlarni birma-bir bosib,
Va kuzatsin kun nuri so’nib,
Go’ri Mirning moviy gumbazi.

Kechib o’tsam Amudaryoni,
Hilol bilan birga barobar,
Kechib o’tsam beshta dunyoni,
Va Hirotga kirsam tongotar…

Uyog’ini etmam tasavvur,
Yig’i qisar ko’ksimni birdan.
Yashayapman qabringiz bir qur,
Ko’rib o’lmoq niyati bilan.

Va siyohi qurib bitmagan,
She’rlarimga turib yuzma-yuz,
Har kun tunda yo’lga chiqaman,
Har kun tongda qaytaman ma’yus.

Alisher — G’afur G’ulom

Yuksak tog’ oralab o’kirgan sherning,
Na’rasiga tengdir aksi sadosi,
Besh yuz yil yangradi tog’day Vatanda,
Buyuk Alisherning asriy nidosi.

Ona sutidan ham aziz narsa yo’q,
Bag’ir: forsiy — siyna, arabchada — sadr.
Ko’krak suti bilan boqqan o’g’lini,
Ona yurt xalqlari qilmoqdadir qadr.

Birinchi tamshangan sutning hurmatin,
Butun hayot bo’yi oqlay ololgan,
Tevarak olamda ko’rkin ko’rsatib,
Vatan va xalqini yo’qlay ololgan;

Tirik odamlarga nasiba bo’lgan,
Hayotiy farog’at, jahoniy alam;
Birisi ozgina erkalab o’tib,
Birisi bir umr ta’qib qilsa ham;

To’fon, quyunlarda yakkayu yolg’iz,
Monolit, granit haykalday mag’rur,
Termurbek davlatin so’nggi chog’ida
Sakrashu barhayot, bo’ysunmas shuur —

Daraxshon yulduzlar sari o’kirgan,
Bo’ynida zanjiru, qalbi ozod sher.
Ineoniy muhabbat mehri-la vafo,
Erku baxt timsoli ulug’ Alisher.

Hirot tongotarin tasavvur kilib,
Yigitlik umringning kamolin ko’rdim:
Qarigan chog’laring qaro shomida,
Xuroson o’lkasin zavolin ko’rdim.

Zavolni bilmagan porloq ijoding,
Ma’rifat mulkida bitmas xazina!
Insoniy kamolot katta yo’lida,
Bir poya yuksakroq oltindan zina.

O’tmishdan besh yuz yil tarixchi uchun,
Sinchiklab qarasa — kuni kechadek.
Yashovchan kishiga endigi ming yil,
Ertaga qo’liga kirgan o’ljadek.

Besh yuz yil hurmating saqlagan o’zbek,
Kecha tug’ilding, deb qiladi faraz,
Yetuk kishilarni yana ming yillar,
Xalq farzand ataydi, jondan — beg’araz.

O’zbek deb atalgan ozod ulusning,
Otaxon shoiri, qadrli ustod.
Oshiqlar g’azaling kuyga solganda,
Ma’shuqlar dilining xonasi obod.

Biror shohbaytingni yoddosh tutmagan,
Kattadir, kichikdir, bizda kishi yo’q.
Oltin baldoqdagi nifrit ko’z kabi,
Asaring biz uchun bo’ldi qorachiq.

Ulug’vor xalqimiz tarixda mashhur,
Guvohlik berolur bunga Gerodot.
O’zbekni, tojikni qabila atab,
Biror lord qilolmas o’tmishni unut.

Sharqimiz chumoli uya emasdir,
Birin birovidan tanib bo’lmasa,
Sho’rlik boyvachchalar, toleingiz sho’r,
Afsuski, tarixdan tonib bo’lmasa!

Ne-ne tarixlarni boshdan o’tkazib,
Talay jafolarni tortgan eski Sharq —
Ne-ne daholarni tarbiyat qilib,
Oftobday jahonni nurga qildi g’arq.

Alisher Mushtariy yulduzi kabi
O’zbek osmonida bolqigan chog’i,
Yana bir muhtaram o’g’il ko’rganday,
Kattaroq ochildi olam quchog’i.

Elektr barchaning uyin yoritur,
Va tuz totimida milliy farq yo’q.
Ma’rifat insonning sherik xislati,
Vatani fazodir bo’shalarkan o’q.

Tirik Farhodlarni tanimak bo’lib,
Oliy yurtimizga qilsangiz safar,
Bu yerda har bitta taroshlangan tosh,
Yuksak umidlardan beradi xabar.

Navoiy sog‘inchi

Chorlasam deb: «Qaydasan Farhod?»
«Men borman», – der Yosuman kampir;
Qizil gulning o’rnida, hayhot,
Chayqaladi bir tup qalampir:
Netay, Hirot olisdir bugun,
Olisdadir Navoiy bobo, –
Hududlarga qoqilib nigun,
Tarix yig’lar asrlar aro…

Oybek va Navoiy

O’zbekiston Oybek bilan xayrlashgan kun,
Mangulikdan bir lahzaga keldi Navoiy.

Tiriklarga sezdirmasdan siladi beun,
Oybekning manglayini ruhi samoviy.

Va so’ng uni olib ketdi bosib bag’riga,
Abadiyat deb atalgan ruhlar shahriga.

Alisherning onasi

Bilmam, qanday ayol bo‘lgan,
Alisherning onasi.

Balki uning aqliga ham,
Lol bo‘lgan zamonasi.

Balki uning ko‘zlarida,
Bo‘lgan og‘ir bir xayol.

Balki g‘amgin bir zotdir u,
Balki sho‘xchan bir ayol.

Balki buyuk farzandiga,
Terib kelgan chechaklar.

Balki tunlar unga bedor,
Aytib bergan ertaklar.

Mayliga, u kim bo‘lmasin,
Yolg‘iz bir so‘z ma’nosi:

Alisherning onasi u,
Navoiyning onasi.

Kitob haqida sherlar to‘plami

Navoiy bobom

Menga Pushkin bir jahonu,
Menga Bayron bir jahon.
Lek Navoiydek bobom bor,
Ko’ksi osmon, o’zbegim!

Navoiydan so’z ochsam agar

Hirot ichra tug’ildi ulug’ zot,
Qozondi dunyoda ilmla zo’r ot,
Taxallusi bo’ldi Navoiy ismi Alisher,
Futun maydonida erlar aro er.

Toki yangrar hayot qo’shig’i,
Ochiladi orzu eshigi,
Tebranadi xalqim beshigi,
Navoiydan so’z ochsam agar.

Jahon umriga teng Navoiy umri,
She’riyat ahlining bayroqdori ul,
G’azal olamida nidosi amri,
Qo’shig’i kuy bo’lib yangragay mangu.

Kelajakka qo’yib poydevor,
Tarix so’zlar ko’zgusiga bo’y,
Nazm oqar azim shiddatkor,
Og’ushiga tortib ketar oy.

Navoiy bobomlar

Hirot tuprog‘ida voyaga yetgan,
«Qush tili» yo‘llarini munavvar etgan,
Yillar to‘zonidan sog‘-omon o‘tgan,
Navoiy bobomlar Buyuk odamlar.

«Xamsa»si ko‘ngilni shamdek yoritgan,
Tilimizni ko‘rkam, boy etgan,
Mag‘rib-u mashriq ham iftixor etgan,
Alisher bobomlar Qutlug‘ qadamlar.

Dostonlari chiqmagay yoddan,
So‘rang Majnun, Qaysdan, Farhoddan,
Layli, Shirin qaddi shamshoddan,
Navoiy bobomlar buyuk odamlar.

Mir Alisher otash zabondir,
Umri boqiy omon-omondir,
G‘azallari fidoyi-jondir,
Navoiy bobomlar Qutlug‘ qadamlar.

Assalom Navoiy

Assalom, Navoiy, g‘azal sultoni,
Yetubdur suhbatingiz olmoq mahali.
Siz-la diydorlashmoq zo‘r istak edi,
Muborak yoshingiz bir imkon berdi.

Buyuk tog‘lar ichra bo‘lib buyukroq,
Suyuk tog‘lar ichra bo‘lib suyukroq,
Navoiy ko‘rinar ko‘zimga mening,
Nafasi urilar yuzimga mening.

Navoiy bobomga she’r

Besh yarim asrdan o‘tsada zamon,
Adolatga chorlar siz qurgan minor,
O‘tsada necha yil necha bir zamon,
Shoirlar bo‘ynida siz bergan tumor.

Nizomiy qo‘liga qo‘liga urdingiz,
So‘ng bu maydon ichra surdingiz,
Go‘yoki besh doston besh haykal bo‘lib,
She’riyat ko‘ksiga qasr qurdingiz.

Sulton Navoiy

Dil mulkidin dur tutgan sulton Navoiy,
Hikmat otliq nur tutgan osmon Navoiy.

Tafakkurning tog‘iga chiqmoq istasang,
Umring tilab qo‘l cho‘zgan imkon Navoiy.

Go‘zallikning mevasi ko‘kdan tushmagay,
Turkiy tilda bol bergan bog‘bon Navoiy.

O‘qinga ming rahmat uqganlar aytsin,
So‘z ila el qadriga qalqon Navoiy.

Besh yuz yillar besh ming bob kelgaydir illo,
Asrlarni qotirgan davron Navoiy.

Alisher Navoiyga bag’ishlov

Yuksak tog’ oralab o’kirgan shernin
Na’rasiga tengdir aksi sadosi,
Besh yuz yil yangradi tog’day Vatand
Buyuk Alisherning asriy nidosi.

Daraxshon yulduzlar sari o’kirgan,
Bo’ynida zanjiru, qalbi ozod sher.
Inoniy muhabbat mehri-la vafo,
Erku baxt timsoli ulug’ Alisher.

Besh yuz yil hurmating saqlagan o’zbe
Kecha tug’ilding, deb qiladi faraz,
Yetuk kishilarni yana ming yilla
Xalq farzand ataydi, jondan — beg’araz.

O’zbek deb atalgan ozod ulusning,
Otaxon shoiri, qadrli ustod.
Oshiqlar g’azaling kuyga solganda,
Ma’shuqlar dilining xonasi obod.

Diniy va islomiy sherlar to‘plami

Navoiy — Mirtemir

Uzun tunlar bedor va tanho,
O’tiraman tikib ko’zimni.
U keladi yarqiroq siymo,
Unutaman bir dam o’zimni.

— Siz o’shami, keling, marhabo!
— Men o’shaman, lol bo’lma, bo’tam.
— Ko’z tutganman, muhtaram bobo,
Ko’z tutganman azizim-otam.

— Men o’lganman, unutdingmi yo?
— O’lmagansiz, o’lmaysiz hali!
Siymosida barq urdi ziyo:
— Balli, sahar suhbat mahali…

Ko’z oldimda nuroniy siymo,
U zabardast qalamkash inson.
Daftarimga qiladi imo,
G’azalimni o’qidim hayron.

— Balli, — dedi, — andak havas bor.
Hikmat degan g’azalga husn,
Chidam darkor, vazminlik darkor,
Kuylagani erlar tuyg’usin.

Umring yorug’, Vataning ujmox,
Mendan so’ra, men yonib o’tdim.
Anglamadi zamona, evoh,
Besh asrkim, shu kunni kutdim.

Beshigim u qadimiy qal’a,
Balki og’am u Bahrom sardor,
Balki onam nozanin Laylo,
Balki singlim Shirin nolakor.

Balki yurtim u zangin dara,
Balki do’stim Farhod pahlavon.
Ammo, asring baland yuz karra,
Har poyada bir ulug’ doston.

Besh asr, besh lahza

Besh asr – besh lahza mangulik uchun,
Daho so‘zi vaqtga qilmas e’tibor.
O‘limdan olar u hayotning o‘chin,
Balo-yu qazolar unga qilmas kor.

Gar o‘zbek umrimni qanday yashadim,
Deb kechgan yo‘liga nazar tashlasa,
Quyoshlar makoni Asqartog‘dayin
Ufqni to‘sgancha yuksalar “Xamsa”.

“Xamsa” – bu, Navoiy panjasi erur,
Xalqini zulmatdan to‘sib turguvchi,
“Xamsa” – bu, Navoiy ko‘zidagi nur,
Cho‘g‘lari dillarga tushib turguvchi.

U – Navoiy ko‘ksi, xalqini xundor,
Qora qismatlardan to‘sguvchi qalqon,
“Xamsa” so‘zlarida telba olov bor,
O‘qisang, ko‘ksingda jo‘shadi vulqon.

Besh asr, o‘n asr – mezon emas Vaqt,
Mezon tiriklikdir,
Mezon – shu hayot.
Bu qadim so‘zlardan qo‘rqqan yog‘iylar
Toki tirik ekan, “Xamsa” barhayot.

Hamon ko‘zlarimni tiksam qog‘ozga,
Zanjirni uzar-da ozod bo‘lar sher.
Mening hasratimga hayrat qo‘shadi.
Navoiy qalbidan qalqib chiqqan she’r.

Hamon hayajonga to‘la tunlari
Achchiq iztirobga berolmasdan dosh.
O‘t kabi kuydirib o‘tar yuzimni
Navoiy ko‘zidan qalqib chiqqan yosh.

“Xamsa” – bu, bamisli biz tushgan kema,
Olisdan-olisga bormoqda suzib,
U – qo‘shin, Navoiy, kelajak deya
Bormoqda so‘zlardan besh cherik tuzib.

Bugun Navoiyning mehrga to‘la
Kafti bo‘lib silar boshimizni u,
Shu sabab oldinga yurmoqqa dalda
Berar u – ko‘zlarni chulg‘asa qayg‘u.

Shu sabab so‘zfurush, yurtfurushlarga
Qarshi odil jangga hayot chorlasa,
Tap tortmay chiqqan choq janggohlarga biz,
Ortda qo‘shindayin yuksalar “Xamsa”.

Qarshimda ko‘raman yodgorlarni man,
Ko‘raman makrli yosumanlarni,
Toki sen borsan-ki, “Xamsa”, yengaman,
Yengaman jang chog‘i shum dushmanlarni.

Jangda chekinmoq yot!
Jangga kirgin, she’r!
Bu jangda g‘olib bo‘l, yo bo‘lgin qurbon,
Axir, tingla, ortdan eshitilmoqda,
Navoiy nafasi – tolg‘in, parishon.

Sen ortga qayrilib qarama, toki,
Seni qiynamasin bobomning ko‘zi.
Sen oldga intilgin, oldinda yangrar
Mangulik timsoli – Shoirning so‘zi!

Navoiyni anglash

Tarix, degani bu — jang-jadal emas,
So’zdir u , so’zlarda aks etgan ma’no.
Balki turkiyni ham birov til demas,
Navoiy nazmidan tuymasa navo.

Uyg’oq shuur bilan xayolga tolsak,
Navoiy va iymon — egiz tushuncha.
Shoirga biz qancha yaqin borolsak,
Xudoga yaqinlab borurmiz shuncha.

El g’amin o’ylagan bari bir o’lmas,
Uni kutar doim taqdir alomat.
Bu teran nolalar hech qachon so’lmas,
Ko’ngilni avaylab-asrar salomat.

«Ey, Navoiy», deya chorlar o’zini
Muhabbat yo’liga, mehr yo’liga.
«Ey, Navoiy» — jahon ochar ko’zini,
Tilla tushgan kabi gadoy qo’liga.

«Ey, Navoiy» — quyosh tushar samodan,
Ketar poy-piyoda ufqlar oralab.
Yurak entikadi toza havodan,
Metin dardlarini tilka-poralab.

Avlod-avlodlarga hamisha yor u,
Turli xalqlar aro raso qaddimiz.
«So’zimni eshit», — deb bizlarga zor u,
«Biz ham zor», — deyishga bormi haddimiz?

Navoiydan keyin

Kimlarni topdi axtarib ko’zlar Navoiydan keyin?
Buncha g’aribu muztarib So’zlar Navoiydan keyin.

Qayda nafosat maktabi, nedur go’zallar matlabi?
Bormi zamonda Gul kabi qizlar Navoiydan keyin?

Hazrat Qamar* erdi, yana kavkab** edi minglar anga,
So’ndi samoda necha yulduzlar Navoiydan keyin…

Irfonga kim mushtoq erur? She’r mulkida kim toq erur?
Ayting, nechog’lik oq erur yuzlar Navoiydan keyin?

Ko’rmam fasohat shohda ham, topmam adolat johda ham,
Ketmish o’chib bu rohda*** ham izlar Navoiydan keyin…

Umri kuzakka yetmadi… Ka’ba tavofin etmadi…
Sarg’aydi-yu, lek ketmadi kuzlar Navoiydan keyin.

Nafs ko’yiga ot soldig-ey, botil xayolga toldig-ey,
Qaysi maqomda qoldig-ey, bizlar Navoiydan keyin!?

Juma kuni haqida sherlar to‘plami

Navoiy — Nodir Jonuzoq

Sirlarini ochar asta Navoiy,
Goh hazin, goh masrur sasda Navoiy.

Ishq do’konin bunyod qilmish muhtasham,
Har g’azali — gulgun rasta, Navoiy.

Oshiqadi unga bemor oshiqlar,
Ulashadi shifo xasta Navoiy.

Ulus dardin shimar dilga damo-dam,
Sevinch sochar dasta-dasta Navoiy.

Chechaklarga chang solganda g’addorlar,
Hayot shavqin ko’rar xasda Navoiy.

Muxoliflar bigiz sanchsa giz-gizlab,
Qalam yo’nmas alam-qasdda Navoiy.

Ko’k toqiga ot qo’ysa-da xayoli,
Pok nazari mudom pastda Navoiy.

Shaydo dillar davrasida soqiy ul,
Ishq mayidan mangu mast-da Navoiy.

Do’stlar, shoir bo’lolmasak, ayb etmang:
Bir millatga o’zi bas-da Navoiy!

Sizni ushbu maqola ham qiziqtirishi mumkin

Alisher Navoiy g‘azallari to‘plami Alisher Navoiy ruboiylari to‘plami Sevgi muhabbat haqida sara sherlar to‘plami Mehr oqibat haqida sara sherlar to‘plami Vatan haqida sara sherlar to‘plami Bahor fasli haqida sara sherlar to‘plami Sonlar haqida sara sherlar to‘plami Qorqiz va Qorbobo haqida sara sherlar to‘plami Yulduzlar haqida sara sherlar to‘plami Askarlar haqida sara sherlar to‘plami